සීතල දවසක පාන්දරින් නැගිටලා උයන්න කියලා කුස්සියට යද්දි හිතෙනවා උයනවා කියන්නේ මොන තරම් බෝරින් වැඩක්ද කියලා. ඒත් උයනවා කියන්නේ මිනිස් ශිෂ්ටාචාරයේ මිනිසා නූතන තත්ත්වයට එන්න හේතු වුණු එක මූලික දෙයක්. ඉතින් ඒ උයන එකේ ඉතිහාසය ගැන අපි කරුණු ටිකක් සොයා බලමු.
ඉංගිරිසියෙන් කුකින් කියලා කියන වචනයට තියෙන තේරුම තමයි ආහාර රත්කිරීම, කැපීම, කෙටීම, තැලීම හරහා කෑමට වඩාත් රුචි විදිහට සකස් කරගැනීම. මේ විදිහට කෑම සංකීර්ණ විදිහට හදාගන්න වෙනත් සතෙක් නැතිම තරම්. කිඹුලා මස් එහෙම පසුව ගන්න පුළුවන් වෙන්න මඩ අස්සේ ගහලා තියාගත්තට ඒවා ක්‍රමවේද විදිහට ගත්තාම අපේ ඉවුම් පිහුම් වලින් සෑහෙන දුරස් ප්‍රාථමික දේවල්. අපි අතර දැනට ඉතුරු වෙලා ඉන්න වනචාරී ගෝත්‍රිකයින් පවා ආහාර සකසාගැනීමට හුරු පුරුදු වෙලා ඉන්නවා.
මුලින්ම ආහාර පිළියෙල කිරීමට ගින්දර සම්බන්ධ වුණේ ගිනිකඳු සහ ලැව් ගිනි ඇසුරින් කියලා මතයක් තියෙනවා. පුරාණ මානවයින්ට ආයුධ උවමනා වුණා. ආයුධ මුවහත් කරද්දි ඔවුන් ගින්නෙන් ප්‍රයෝජන ගත්තා. ඒ වගේම ශීතල පළාත් වල වගේම නිවර්තන කලාප වලත් නිදාගන්න කලින් ගිනිමැලයක් ගැහීම සිරිතක් වුණා. ඒ මගින් මැසි මදුරු උවදුරු අඩුවෙනවා වගේම වෙනත් සතුන්ගේ හානි අඩු වෙනවා. ඒ අවස්ථාවෙදි කෙලින්ම ගින්නට දැමීම මගින් කෙමෙන් කෙමෙන් ආහාර සැකසීමට ගින්න සම්බන්ධ වූ බව විශ්වාස කරනවා.
අර්තාපල්, පරිප්පු වගේ දේවල් කෙලින්ම ආහාරයට ගත්තොත් ඒ හරහා ලැබෙන පෝෂණයට වඩා සරු පෝෂණයක් අපිට ඒවා උයාගෙන කෑවම ලැබෙනවා. මේ උයා සකස් කරගැනීම හරහා ආහාර මෘදු වෙනවා. එක පසෙකින් අපිට ඒවා කන්න ලේසියි අනෙක් පැත්තෙන් පෝෂ්‍ය පදාර්ථ සිරුරට ඇතුළත් කරගන්න ලේසියි. මිනිසාගේ මොළය අනෙක් සතුන්ට වඩා ලොකු වෙන්න මේ ආහාර සකසාගෙන පෝෂණය වැඩි ආහාර වැඩිපුර ගිලදැමීමත් හේතු වෙලා තියෙනවා.
මුල් කාලයේදී උයන්න පාවිච්චි කළේ මස්. මිනිස්සු සතුන් දඩයම් කරගෙන ඒ ආශ්‍රිත දේවල් උයාගෙන සකස් කරගත්තා. ඒත් පසුකාලීනව මිනිස්සු එඬේර යුගයට එක් වීමත් එක්ක කෑම වලට කිරි එකතු වුණා. මිනිස්සු මුල් කාලයේ තිරිඟු හොයාගත්තේ තණකොළ ඇසුරෙන්. තණ ගස් වල තිබුණු වල් තිරිඟු වල ලොකු ඇට හොයලා කාලාන්තරයක් තිස්සේ වවලා වවලාම ලොකු ඇට තියෙන වර්තමාන තිරිඟු සොයාගත්තා. ඒ විදිහට වවා ගත් හාල්, ධාන්‍ය වර්ග වුණත් කෙලින්ම කනවාට වඩා වතුරෙන් තම්බලා, පිටි කරලා, සකසලා ආහාරයට ගැනීම නිසා ආහාර වසරේ සෑම කාලයකම ලබාගන්න වාසියත් මිනිසාට ලැබුණා.
Saru FM Media
